Nederlandse naam: Marisa slak.

Wetenschappelijke naam: Marisa cornuarietis.

Herkomst: Brazilië, Columbia, Venezuela, Panama, Costa Rica en Honduras.

Lengte: 5 tot 6 cm.

Leeftijd: Meerdere jaren.

Tweeslachtig: Nee.

Temperatuur (min. max.): 18 - 28 graden Celsius, komt de temperatuur onder de 18 graden dan gaat de slak in een soort winterslaap. Hij kan echter tot 8 graden overleven.

pH (min. max.): 7 - 8,5.

Aquariumeisen: In een goed beplant en ruim opgezet groot aquarium kunnen 1 tot 2 slakken met gemak worden gehouden zonder al te veel schade aan te richten, aangezien hun hoofdvoedsel voornamelijk uit verschillende soorten planten bestaat.

Voedsel: Plantaardig materiaal vormt het grootste gedeelte van zijn hoofdvoedsel, en daar vallen ook de gezonde planten in het aquarium onder, die hij met plezier opeet. Dode vissen worden door hem efficiënt opgeruimd, en zelfs andere kleine slakkensoorten in de omgeving worden door hem niet gespaard en uiteindelijk opgegeten.

Kweek: De paring kan behoorlijk lange tijd duren en wordt soms eventjes onderbroken, vaak om daarna weer verder te gaan. Marisa legt haar eieren altijd onder water, waar ze veilig blijven. Elke 3 tot 5 dagen kan het vrouwtje nieuwe eieren leggen, en dit proces kan enkele weken achtereen worden herhaald. De eieren hebben specifieke omstandigheden nodig: een temperatuur tussen de 18 en 28°C is essentieel, en ze moeten absoluut onder water blijven, anders drogen ze snel uit. Na een periode van 2 tot 4 weken komen de jonge slakken uit de eieren tevoorschijn. Helaas overleeft het merendeel van de kleintjes de eerste weken niet, maar degenen die het wel redden, groeien over het algemeen snel. Wanneer ze een grootte van ongeveer 2,5 cm bereiken, zijn ze volwassen genoeg om zelf ook voor nageslacht te zorgen.

Bijzonderheden: Door de aquariumhandel heeft deze slak zijn natuurlijke verspreidingsgebied aanzienlijk kunnen uitbreiden, waardoor hij nu ook ver buiten zijn oorspronkelijke leefomgeving voorkomt. Daarnaast is deze soort ook ingezet voor het bestrijden van waterplanten, wat er bijvoorbeeld toe heeft geleid dat ze tegenwoordig onder andere ook in gebieden zoals Florida te vinden is. Verder werd voorgesteld om deze slakken als een biologische methode te gebruiken bij de bestrijding van onkruid, specifiek voor planten zoals de Waterhyacinth. Uit verschillende studies is gebleken dat Marisa de wortels van deze waterplanten consumeert, wat ervoor zorgt dat hun groei aanzienlijk vertraagd wordt. In andere delen van het zuiden van de Verenigde Staten en ook in Puerto Rico werd Marisa eveneens ingezet om enkele andere invasieve plantensoorten onder controle te houden. Hierbij werd echter over het hoofd gezien dat deze slak niet alleen schadelijke planten eet, maar ook gewassen zoals rijst en andere nuttige planten die juist door de mens worden verbouwd en gebruikt. Een interessant detail is dat Marisa in Puerto Rico niet alleen als bestrijdingsmiddel wordt gezien, maar ook daadwerkelijk door de lokale bevolking wordt gegeten en onderdeel is van het dieet.